Toen ik klein was ging ik altijd met gemak naar de schooltandarts. Ik ging zitten in die stoel, deed mijn mond open en hij of zij deed wat er gedaan moest worden, kreeg een bitje met fluor erin, spugen, spoelen en klaar.
Vervolgens mocht ik een tandenborsteltje uitkiezen en huppelend ging ik weer weg.
Later toen ik een eigen tandarts had, ook geen problemen gehad. Paar vullingen en dat was alles. Ik kan mij nog herhinneren dat de tandarts met zo een haakje gevoelige snaar raakte en ik deed automatisch mijn mond dicht, waardoor ik in zijn vinger perongeluk beet :-)
Eerlijk gezegd begreep ik nooit dat iemand echt bang kon zijn voor de tandarts. Maar ze zeggen blijkbaar niet voor niets: "Oordeel niet over iemand voordat je 7 mijlen in zijn schoenen hebt gelopen"
Op een gegeven moment kreeg ik pijn in mijn linkerboven verstandskies. Dus ging ik naar de tandarts. Ze keek ernaar, ik moest een foto ervan laten maken. Nou goed, alles gedaan, ze keek ernaar, moet getrokken worden. Verdoving gekregen, wachten tot het ingewerkt was, nou beginnen maar.
Ze tikte erop en vroeg of ik het voelde, ja dat deed ik. Nou nog maar een prikje dan. Tweede poging, voelt u dit, ja nog steeds voel ik het. Vervolgens zegt ze dat kan helemaal niet, want ze had me zoveel verdoving gegeven en ik beeldde het me alleen in.
Ze pakte een tang want ze zou beginnen. Nou ik heb het uitgeschreuwd van de pijn (wat heel wat is aangezien mijn pijngrens erg hoog ligt) en om het nog erger te maken, ze kreeg mijn kies er maar niet uit.
Op een gegeven moment dacht ik mocht ze hem er nu niet uitkrijgen, zeg ik gewoon laten zitten en zou ik weggaan, op dat moment ging die eruit, heel even zag ik zwart beeld. Vervolgens laat ze mijn kies zien en verteld er leuk bij dat ik zoveel pijn had omdat hij namelijk ontstokken was en daardoor deed de verdoving zijn werk niet!!!
Een van mijn vullingen kreeg een scheur erin, waardoor ik pijn had. Stelde het steeds maar uit, was er namelijk bang voor dat hij er uit moest. Heeeeeeeel veel moed erbij geschraapt en uiteindelijk was ik gegaan. In de wachtkamer bonste mijn hart zo snel, stond zelfs paar keer op, was van plan om weer weg te gaan, maar uiteindelijk dacht ik als ik het nu niet doe, doe ik het nooit.
Mocht ik gaan zitten, hij keek ernaar, er zat dus een scheur in mijn vulling, beetje boren, schoonmaken, een of andere medicijn erin, vervolgens een tijdelijke vulling erin. En zo nog 2x.
Toen ik daar voor de vierde keer kwam, ging hij weer boren, schoonmaken, vroeg hij of ik iets voelde, dat deed ik inderdaad, later dezelfde vraag, maar ik voelde niets. Weer een tijdelijke vulling in. Toen zei hij tegen zijn assistente dat hij een wortelkanaalbehandeling (?!) heeft gedaan, weer een medicijn er ingedaan heeft en een tijdelijke vulling. Eerlijk gezegd ik keek ervan op dat hij WKB gedaan heeft zonder eerst er over te hebben met mij.
Het deed geen pijn, maar ik vond het niet fijn dat hij iets doet zonder te overleggen, zodoende raakte ik mijn vertrouwen in tandartsen helemaal kwijt eerlijk gezegd.
Na mijn vakantie moest ik dus eigenlijk terugkomen voor een definitieve vulling. Maar ik ben niet geweest, stelde het weer steeds uit. Eigenlijk een beetje dom van mij.
Later brak mijn tand door de helf tot aan mijn tandvlees. Dus de ene helft was normaal en de andere helft was gelijk aan mijn tandvlees. Ik wist dat ik moest gaan naar de tandarts, maar eigenlijk naast dat ik weer bang was, maakte ik me eigenlijk ook zorgen om zijn reactie.
Later kwam een andere tandarts in zijn plaats, na veel wikken en wegen, weer met lood in mijn schoenen er naar toe gegaan. Zij keek ernaar en aan haar reactie te horen, zag het er erg slecht uit, maar ze wou eerst een foto zien. Want volgens haar was hij niet meer te redden, maar heeeel misschien kon het nog wel. Ik ging daar weg en ben niet meer teruggegaan.
Toen begon het steeds vaker pijn te doen, uiteindelijk ook een ontsteking, een week voor dat ik met vakantie zou gaan. Naar de arts gegaan voor een antibioticakuur.
Op een gegeven moment was ik die pijn zo zat, besloot om hem maar te laten trekken, ik MOEST er van af! Tja dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Telkens had ik een smoesje klaar, om niet te gaan, stelde het steeds uit tot morgen.
Uiteindelijk heeft mijn ma een afspraak gemaakt, waar ik aan de ene kant wel blij mee was, maar aan de andere kant begon ik al met mijn paniek aanvallen. Maar kon het wel onder controle houden. Wel steeds minder, hoe dichter dat tijdstip kwam.
Goed gegeten, een Bromazepam ingenomen een uur van tevoren. Maar desondanks ik werd maar niet rustiger. Toen ik daar aankwam... nou dat gevoel kan ik niet verwoorden. Mijn hart bonkte zo snel en hard, zo angstig dat ik was, alles ging door mij heen.
Deze aardige tandarts vertelde me alles wat hij zou doen, voordat hij zou beginnen met trekken zou hij eerst even kijken of hij mijn hele tand kon trekken, bleek niet zo te zijn, hij moest het in 4 delen eruit boren/trekken. Maar ik voelde geen pijn, behalve op een moment gaf hij aan dat het een beetje pijn zou doen, maar niets ondragelijks. Toen was het gepiept.
Tand was geinfecteerd, kreeg een antibiotica kuur mee en hij vertelde mij dat het komende dagen nog pijn kon doen. En alles wat hij zei was zo. Dus ik begon hem WEL te vertrouwen.
Zo, daar ben ik van af... Dacht ik. Mooi niet dus!
Heel snel daarna, toen ik weer thuis was, kreeg ik weer pijn maar nu aan de andere kant, alleen kon ik niet echt precies zeggen welke tand het precies was. Vol goede moed dacht nou ik ga hier wel naar de tandarts.
Volgende ochtend toen ik wakker werd, ging ik me klaar maken om te gaan, begonnen weer mijn paniekaanvallen, zo erg dat ik uiteindelijk diarree kreeg, dus maar besloten om niet te gaan. Achteraf voelde ik me weer een slappeling en was erg boos en teleurgesteld in mezelf. Maar zelfs DAT overwon mijn angst niet.
Twee maanden geleden heb ik mijn laatste 2 verstandskiezen eruit laten halen bij die aardige tandarts, voorafgaand had ik wel super veel pijn gehad aan een van de twee. En aangezien dat die andere niet een gaatje maar een echte gat had, besloot ik om hem ook maar te trekken.
Hopelijk ben ik nu even verlost van tandpijn en -pijn. Ben jij bang voor de tandarts? Laat jouw verhaal achter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten